Przyjmuje się, że pierwszy Thanksgiving miał miejsce w Plymouth, w stanie Massachusetts w 1621. Jego uczestnikami byli przybyli z Anglii na statku „Mayflower” pielgrzymi, którzy oddali się razem z okolicznymi Indianami 3 dniowej biesiadzie, na której główną atrakcją były dzikie indyki. Pielgrzymi przeżyli swoją pierwszą srogą zimę z pomocą miejscowego indiańskiego plemienia Wampanoag, który następnie brał udział w biesiadzie. W 1863 r. prezydent A. Lincoln wydał proklamację ustanawiającą oficjalnie święto Thanksgiving i ustanawiającą go na ostatni czwartek listopada.
  Święto Dziękczynienia to najbardziej amerykańskie ze wszystkich obchodzonych świąt. Przede wszystkim to święto, kultywujące więzi rodzinne, jest okazją do ogniskowania bliskości i wspólnej refleksji nad minionym rokiem i podziękowania Bogu za otrzymane dary i nadzieję, siłę do sprostania nadchodzącym nowym zmaganiom. Spożycie wspólnego posiłku poprzedzone jest modlitwą dziękczynną skierowaną do Boga.
  Ten powrotny lot do rodzinnego domu w kraju rozpostartym od oceanu Atlantyckiego do Pacyfiku ma też miejscowy unikalny smak powrotów po dłuższym okresie nieobecności, w celu zrozumienia tradycyjnej mądrości czasu i postrzegania zmian, jakie on ze sobą niesie, bo czas to nic innego jak dystans między narodzinami i śmiercią każdego z nas…

  Przeżywajmy ten dzień jako Dzień Wdzięczności wobec naszego Dobrego i Miłującego nas Ojca za dary, jakie od Niego otrzymujemy. Niech to będzie także okazja do refleksji nad jednym, czy w ogóle jesteśmy Bogu wdzięczni za to kim jesteśmy, za nasze życie i jego codzienne wyzwania. Czy też przeżywamy je jako ci ewangeliczni beneficjenci łaski, którzy otrzymali od Jezusa dar uzdrowienia, a przyszedł tylko jeden z nich, aby podziękować za otrzymany dar, a był to Samarytanin, a więc prawie poganin.
  Życzę Wam wszystkim ducha wdzięczności wobec Boga, a także i drugiego człowieka, który wnosi dobro w nasze życie. I nie krępujmy się jej okazywać.

  Z najlepszymi życzeniami na Dzień Wdzięczności.